Düşüncelerim hiç değişmedi..
Değişen hayatımdan önce düşündüklerimle şimdikiler aynı..
Çocukken ne düşünüyorsam, neyi gerekli görüyorsam ve neye ihtiyaç duymuyorsam, düşüncelerim beklentilerim hemen hemen aynı..
Fazla olduğunu düşündüğüm kadar yaşanmışlıklarım oldu, yeni alışkanlıklarımda var artık, yeni arkadaşlıklarım, yeni yeni aşklarım oldu. Aldatmak, yalan, düzenmazlık -asla demekle hata yapabileceğim kadar- asla olmaz dediklerim yerleşiverdi hayatımın tam ortasına.. Eskisi kadar içimden gelenleri söylemez oldum, çok konuşmuyorum, daha çok susar oldum, su içmez oldum.. Kimseyi, arkadaşlarımı ailemi akrabalarımı aramaz oldum, adımlarım beni hatalara sürükler oldu, hatalarım oldu ve ben hata yaptım.. Her işimi dört dörtlük yapmayı istedim her zaman, estetik olsun istedim, düzenli ve göze hitap etsin istedim devamlı.. şimdi hiçbiri umrumda değilmiş gibi davranıyorum, her şey baştan savma. Hal böyle olunca bir şey daha öğrendim, insanlar senin yaptıklarını umursamıyor bile, en fazla sevdiklerin dinliyor seni ve bu sevinç fazla sürmüyor, ikinci bir adım atmak gelmiyor içinden.. bütün bunlar nihayet kendimi düşünmeyi öğretti bana ve ben artık kendimi de düşünür oldum. Anladımki şimdilik yalnız takılmak sarıyor beni, yanıbaşımda biri olduğu zaman kendimi unuttuğumu anladım, insan mıyım amele miyim, nereye bu yolculuk bilmezdim, gerçekçi olmayı öğrendim, canım önceleri biraz yandıysa bile..
Yapmadığım birçok şey yaptım, konuşmak için konuştum, düşündürmek istediğim gibi hareket ettim, kendimi kendime kapadım, kendimi tanımadığımı düşündüm, neden diye diye birde baktımki başladığım yer görünmez oluvermiş, nedensiz biraz, farksızlık az da olsa, uzayıp gitmiş yollar.. içimden hiç birşey yapmak gelmiyor, öyle yaşıyorum anlıycan. Sorumsuz olduğumu söylüyor beni tanıyanlar bana, onu bile umursamıyorum. Biraz kendimi toparlarsam tam süper olacak. Yeni bir pantolon, bi kazak, yeni bir de diş fırçası almam gerek. Yalanı ve sigarayı bırakmam lazım, içim rahat değil. Bişeyler yaşamak için yapmayı düşündüklerimi kafamdan silip atmam gerek, kimse umrumda değil, banane ben karışmam..
Şuraya bak, yazdıklarım bile ne halde olduğumun göstergesi, ağzımı burnumu kırasım geliyor içimden. Maksadımı aşan sözler ettim yine, pardon..
Ne güzel bir dünyam vardı benim, ne kadar olduğu gibi, ne kadar açık, ne kadar yüzkızarabilen çabucak.. hepsi uzaklarda kaldı, şimdi resmen hayatla mücadele ediyorum.. yemin ediyorum kendimi doğru dürüst anlatabildiğim kimse yok, hem neden olsunki? Diyelim oldu, yani biri ya da birileri varolsun hadi, arkadaş ne neyi anlatacağımı biliyorum ne de biraz kem küm etsem beni anlayacağını düşünüyorum kimsenin. Şöyle bir bakıyorumda herkes kendi halinde, neden durmadan gözlem yapıyorum ki? Tek tesellim kendimi biraz geliştirdiğimi düşünmek, elbette tecrübelirim yararıma olacak günün birinde ve yarınında, amaa.. işte bir ama daha, Allah belasını versin bu ama'ların. Sanki bir ama'nın ardınan söylenecekler olup biteni tamir etmeye yetecek, her şey havada kalıyor,ulan biliyorsan yapta adam sansınlar, bilmiyorsan susta bişey sansınlar. Yazımı güzel bulmuyorsanız beni anlıyorsunuz demektir..
Şimdi eskisi gibi değilim çok az takabiliyorum olup bitenleri, eskisi gibide kağıt kalemi elime alamıyorum, net ortamınada çok seyrek yazar oldum, blogumu bile ihmal eder oldum anlıycan.. kendimi bildim bileli yazmışımdır her türlü, hatta en yoğun en vakit ayırılmaz zamanlarımda bile, sağ elimde kalem önümde bir defter, kağıt ya da okunabilen bir nesneyi karalamışımdır hep.. kendimi anlatabildiğim başka, ama :) daha güzel bir yazımı iple çekiyorum, işte böyleyim bu zamanlarda..
